Author: Mahamegha

“අතීතයේ සිංහල අපිට මහත් වූ අභිමානයක් තිබුණා. රජවරු, සිටුවරු පවා තෙරුවනේ පිහිටා සිටියා. ඒ කාලයේ සුබ නැකැත්, සුබ නිමිති, සුබ හෝරා තිබුණේ නැහැ. වෙසක් පොහෝ දිනය බෞද්ධයාගේ අවුරුද්ද වුණා. තමගේ පණ සිඳ දැමුව ද එදා බෞද්ධයා තෙරුවන කෙරෙහි සිත පහදවාගෙන පන්සිල් පද රැක්කා.”

“මට අනික් මව්කෙනෙක් නැත. මට අනික් පියකෙනෙක් නැත. දෙව්මිනිස්ලොව සුව පතම් නමුදු මොවුන් ම සරණ යෙමි. බඹලොව නිරාමිස සුව පතම් නමුදු මොවුන් ම සරණ යෙමි. රාග ද්වේෂ මෝහ නමැති පාපධර්මයන් නොවන්නා වූ අමා මහ නිවන් සුව පතම් නමුදු මොවුන් ම සරණ යෙමි.”

“පින්වත් අතුල, ඕක අලුත් දෙයක් නො වේ. අද ඊයේ දෙයක් නො වේ. නිශ්ශබ්දව හිටියත් බණිනවා. වැඩිපුර කථා කළත් බණිනවා. ගානට කථාකරල හිටියත් බණිනවා. මේ ලෝකේ නින්දා නොලබපු කෙනෙක් නම් නෑ.
නින්දාව විතරක්වත්, ප්‍රශංසාව විතරක්වත් ලබපු මිනිසෙක් අතීතෙ හිටියෙත් නෑ. වර්තමානෙත් නෑ. අනාගතේ පහළ වෙන්නෙත් නෑ.”