Category: කසාවත – නවකථාව

කල්‍යාණමිත‍්‍රයා හඳුනාගත්, එ් ඇසුර මහත් සේ ප‍්‍රිය කරන, එ් ඇසුරේ හික්මෙන සත්පුරුෂයන්, ඇවිදින සසර නවතන මඟට බැසගනිති. ‘කසාවත’ අපට පසක් කරන යථාර්ථය එය යි.

චතුරාර්ය සත්‍ය අවබෝධ කර ගැනීමයි අපේ අරමුණ. එ් වෙනුවෙන් සංඝයාගේ ඇසුරේ ඉඳගෙන බොහෝ පින්කර ගන්න පුළුවන්.

තථාගතයන් වහන්සේ වදාළ ශ‍්‍රී සද්ධර්මයට අනුව මනා කොට අවබෝධ කළ හැකි එ්කායන සන්ධිස්ථාන කිහිපයක් වේ.

‘‘කඳුළක් උණන්නේ දෙනෙතක් ඇති නිසයි. බැණුමක් ඇසෙන්නේ දෙසවන් ඇති නිසයි. කුසගිනි දැනෙන්නේ මිය ගොස් නැති නිසයි. සැප දුක් දැනෙන්නේ සසරට ආ නිසයි. කහවත් දරන්නේ නිවනක් ඇති නිසයි…”

පරිපූර්ණ ප‍්‍රඥාවන්තයා සියල්ල අතහැර අවසානයි. ඔහු භාවනාවෙන් නැගිටින්නේ ප‍්‍රඥාවන්තයෙක් විදියට. මෝඩයෙක් නින්දෙන් අවදි වෙන විදියට නම් නො වෙයි.

සමහර අයට නම් මේ කතා ජුගුප්සාජනක කතා වෙන්න පුළුවන්. නමුත් මේ දේවල් සඟවගෙන සිටීමෙන් සමාජයේ ජීවත් වෙන ගැලවෙන්න පුළුවන් කෙනාට යහපතක් වෙන්නෙ නෑ. මේ සිද්ධිය දන්න දන්න හැමෝටම කියන්න. පුළුවන් තරම් මේ ග‍්‍රහණයන්ගෙන් ගලවගන්න උත්සාහ කරන්න. විශ්වාස නො කරන අය ගැන කරන්න දෙයක් නෑ. එයාලා අමනුෂ්‍ය ග‍්‍රහණයේ ම ඉඳල මැරිලා ගිහින් ඒ අය අතරෙ ම උපදීවි.

අහෝ අපේ සිත කොයිතරම් නම් පටු ද! ප‍්‍රධාන අනතුර ප‍්‍රඥාවෙන් නො දැක අන් අයගේත්, තමාගේත් ආරක්ෂාව උදෙසා තාවකාලික විසඳුම් දෙමින් කොයි තරම් නම් වෙහෙසක් ගන්නේ ද!!